Porter Bałtycki Barrel Aged
Autor: Mateusz Puślecki

UWAGA! – w taj kategorii przy zgłoszeniu piwa należy podać w beczce/drewnie po jakim alkoholu leżakowało

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 20-26° Blg
Ekstrakt końcowy: 6-9° Blg
Zawartość alkoholu: 8-11% obj.
Goryczka: 30-50 IBU
Barwa: 45-75° EBC

Wyróżniki stylu: Porter Bałtycki leżakowany w beczce po mocniejszych niż piwo alkoholach. W wersjach domowych dopuszczalne użycie przy leżakowaniu drewna, kostek bądź płatków z tychże beczek.

Aromat: Średnie do wysokich, złożone aromaty słodowe: słodkie, karmelowe, palonego karmelu, herbatników, przypieczonej skórki chleba, pieczywa razowego, ciemnego ciasta słodowego, orzechów. Słodowość wsparta aromatami od słodów palonych: czekolady, czasami lukrecji lub lekko kawowe. Występują na poziomie od niskiego do średnio wysokiego, jednak nie są one tak intensywne jak w przypadku stoutów. Pożądane są średnio niskie do wysokich nuty dojrzałych lub suszonych owoców, takich jak wiśnie, śliwki, czereśnie czy rodzynki. Owocowość powinna pochodzić od słodu, utlenienia lub ich kombinacji, a nie wynikać z pracy drożdży. Ewidentnie drożdżowa estrowość, np. o charakterze banana (octanu izoamylu) lub czerwonego jabłka (heksanianu etylu) jest wadą. W najlepszych egzemplarzach utlenienie przejawia się również aromatami win wzmacnianych (likierowych), takich jak sherry, porto czy madera, na poziomie od niskiego do średniego. Aromaty sosu sojowego lub miodu mogą wystąpić co najwyżej na niskim poziomie. Nuty utlenione nie powinny dominować bukietu. Aromaty słodowe powinny być uzupełniane przez słodkie aromaty pochodzące od leżakowania piwa z drewnem po mocniejszych niż piwo alkoholach, takie jak wanilia, kokos, toffi, sherry, czy migdały na poziomie od niskiego do średnio wysokiego. Alkoholowość dopuszczalna do poziomu średniego, ale nie może mieć charakteru rozpuszczalnikowego, ani fuzlowego (alkoholi wyższych). Aromat chmielowy nieobecny.

Wygląd: Barwa ciemnobrązowa do niemal czarnej. Częste brązowe lub bordowe, rubinowo-czerwone refleksy. Klarowne. Piana barwy od jasnobeżowej do brązowej. Gęsta, drobna, niska do średniej, może być umiarkowanie trwała.

Smak: Średnie do wysokich, złożone smaki słodowe: słodkie, karmelowe, palonego karmelu, herbatników, przypieczonej skórki chleba, pieczywa razowego, ciemnego ciasta słodowego, orzechów. Słodowość wsparta smakami od słodów palonych: czekolady, czasami lukrecji lub lekko kawowe. Występują na poziomie od niskiego do średnio wysokiego, jednak nie powinny mieć one mocno palonego charakteru, popiołu czy spalenizny, ani tak wysokiej intensywności, jak w przypadku stoutów. Pożądane są średnio niskie do wysokich nuty dojrzałych lub suszonych owoców, takich jak wiśnie, śliwki, czereśnie czy rodzynki. Owocowość powinna pochodzić od słodu, utlenienia lub ich kombinacji, a nie wynikać z pracy drożdży. Ewidentnie drożdżowa estrowość, np. o charakterze banana (octanu izoamylu) lub czerwonego jabłka (heksanianu etylu) jest wadą. W najlepszych egzemplarzach utlenienie przejawia się również smakami win wzmacnianych (likierowych), takich jak sherry, porto czy madera, na poziomie od niskiego do średniego. Nuty utlenione nie powinny dominować smaku. Słodowość powinna być uzupełniona przez słodkie aromaty pochodzące od leżakowania piwa z drewnem po mocniejszych niż piwo alkoholach, takie jak wanilia, kokos, toffi, sherry, czy migdały na poziomie od niskiego do średnio wysokiego. Alkoholowość dopuszczalna do poziomu średniego, ale nie może mieć charakteru rozpuszczalnikowego, ani fuzlowego (alkoholi wyższych). Podwyższona kwaśność od słodów specjalnych jest niepożądana. Smak chmielowy nieobecny. Balans piwa jest słodowo-alkoholowy. Smak początkowo słodkawy, staje się bardziej wytrawnym na finiszu, co zapobiega mdłym, wyklejającym odczuciom. Dopuszczalne są portery zarówno o lekko słodkim, jak i bardziej wytrawnym finiszu.

Goryczka: Średnio niska do średniej, pochodząca zarówno od palonych słodów, chmielu, jak i alkoholu. Charakter alkoholowy nie może być jednak dominujący. Goryczka nie powinna wychodzić na pierwszy plan, a jedynie zapewniać kontrę dla słodowości i budować wytrawniejszy finisz.

Odczucie w ustach: Pełnia średnio wysoka do wysokiej. Piwo jest gładkie i nieco kremowe. Wysycenie od niskiego do średniego. Może występować alkoholowe rozgrzewanie do poziomu średnio niskiego, nie powinno jednak dominować piwa, ani mieć charakteru rozpuszczalnikowego, lecz elegancki charakter leżakowanego destylatu. Odczucia szorstkie lub ściągające są niepożądane.

Ogólne wrażenie: Mocne, gęste, treściwe ciemne piwo, którego smak i aromat tworzy kombinacja bogatej słodowości, nut suszonych owoców, powściągliwych akcentów palonych oraz niskich nut szlachetnego alkoholu wynikającego z fermentacji oraz z leżakowania z drewnem po mocniejszych alkoholach. Od stoutów o podobnej mocy odróżnia je niższy poziom aromatów pochodzących od słodów palonych, zazwyczaj pełniejsza paleta smaków słodowych oraz czystszy, lagerowy profil. Piwo degustacyjne, lekko rozgrzewające, predestynowane do niespiesznej kontemplacji.

Surowce i technologia: Bazę stanowi najczęściej słód monachijski lub wiedeński, czasami z domieszką słodu pilzneńskiego. Stosuje się rozmaite słody karmelowe o dosyć szerokim spektrum barwy, a także słody palone. Te drugie powinny być jednak używane z umiarem, najlepiej w wersji pozbawionej łuski, aby uniknąć nachalnych smaków palonych. Tradycyjne chmiele kontynentalne, stosowane głownie na goryczkę. Drożdże dolnej fermentacji. Piwo zyskuje dzięki długiemu leżakowaniu w optymalnych warunkach. W trakcie leżakowania niezbędne jest użycie drewna w dowolnej postaci – beczki, spiral, klepek, kostek, czy chipsów. Użycie zamienników typu laski wanilii lub wiórków kokosowych jest kategorycznie zabronione.

Przykłady komercyjne: