Porter Angielski (Brown Porter)
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 10 – 13 Plato
Goryczka: 18 – 35 IBU
Ekstrakt końcowy: 2 – 3,5 Plato
Barwa: 40 – 60 EBC
Zawartość alkoholu: 4.0 – 5.4%
Wygląd:
Barwa od jasnobrązowej do ciemnobrązowej. Klarowne, ale może lekko opalizować, nigdy mętne. Piana niska do średniej, zwarta, drobna, kremowa, lepi szkło, zazwyczaj wolno opadająca.
Aromat:
Na pierwszym planie średni do średnio-niskiego aromat słodowy, chlebowy, ciemnego pieczywa, opiekany, biszkoptowy, tostowy, orzechowy. Aromaty palone na takim samym poziomie, głównie czekoladowe, ale kawa na niskim poziomie jest dopuszczalna, mocna paloność w tym popiołowość jest niepożądana. Mogą występować słodkie nuty toffi i karmelu, ale nie powinny dominować chlebowo-opiekanej słodowości. Chmiel nie powinien wybijać się nad słodowość, ma tworzyć spójną całość ze słodowością albo być w tle i cechować się charakterystycznym dla chmieli brytyjskich aromatem ziół, kwiatów, tytoniu a nawet ziemistością.
Estry o charakterze różnych owoców mogą występować od średnio-niskie natężenia do braku. Diacetyl nie jest pożądany, ale może występować na niskim poziomie.
Smak:
Balans w stronę opiekanej słodowości, bardziej goryczkowe wersje mogą iść w stronę chmielowej gorzkości. Słodowość do średnio intensywnej, ma być chlebowa, opiekana, biszkoptowa, tostowa, herbatnikowa. Ciemne słody wprowadzają smak ciemnego chleba, gorzkiej czekolady i orzechów. Smaki toffi, karmelu, kawy, lukrecji mogą występować, ale nie powinny dominować nad chlebowo-opiekaną słodowością. Paloność nigdy nie może być gryząca, popielniczkowa, zgliszczowa. Smak chmielu i estrów, jeśli występuje, powinien tylko uzupełniać słodowości, są zazwyczaj w niższym stężeniu. Chmiel powinien mieć charakter ziołowy, kwiatowy, ziemisty, tytoniowy a estry dojrzałych czerwonych jabłek i gruszek. Smak diacetylu nie jest pożądany, ale może wystąpić w niskim stężeniu. Finisz wytrawny bądź półwytrawny, posmak może być chmielowy, lub słodowy, opiekany, lekko palony, czekoladowy, nigdy długi.
Goryczka:
Niska w bardziej słodowych wersjach do średniej w bardziej chmielonych. Goryczka może być lekko palona, kawowa, trochę dłuższa, lecz nigdy zalegająca.
Odczucie w ustach:
Od niskiej pełni do średniej, kremowo gładkie, niskie do średniego nagazowania.
Komentarz: Styl jest bardziej palony i mniej orzechowy niż Brown Ale, cięższy i bardziej treściwy niż ciemniejsze wersje Milda. Wersje mocniej chmielone mogą być bardziej gorzkie, jednak aromat i smak zawsze jest przede wszystkim słodowy, chmiel nigdy nie gra tu pierwszych skrzypiec. Wersje bardziej słodowe, nigdy nie powinny być za słodkie. Aromaty i smaki toffi, karmelu, mogą uzupełniać profil, ale nie dominować. Finisz nie może być słodko-zaklejający. Piwo powinno być mocno pijalne.
Surowce i technologia:
Słodem bazowym jest Pale Ale, jako dodatek stosuje się opiekane słody jak Biscuit, słody palone jak brytyjski Brown, jęczmień palony i karmelowe, głównie brytyjskie słody Crystal, Caramunich. Nie powinno się używać słodów mocno owocowych jak Special B, Caraaroma. Należy pamiętać jednak aby słody mocno palone używać w bardzo niewielkim stopniu i dodawać je pod koniec zacierania lub na filtrację, aby nie wprowadzać dużo palności, a skupić się na opiekanym słodowym smaku i aromacie. Chmiel typowo brytyjski jak EKG, Fuggels. Woda bardziej twarda, niż do piw jasnych. Drożdże brytyjskie górnej fermentacji, ale można użyć bardziej neutralnych, jednak nie głęboko odfermentowyjących, ale jeśli się na takie zdecydujecie, należy w zacieraniu wytworzyć więcej cukrów niefermentowalnych. Temperatury fermentacji niższe, aby estry nie wybijały się nad słodowością.
—
Opis utworzony przez Filipa Mazura na XI Szczeciński Konkurs Piw Domowych 31.10.21