Autor: Mateusz Puślecki
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 16-21° Blg
Ekstrakt końcowy: 3-5° Blg
Zawartość alkoholu: 7-10 % obj.
Goryczka: 30+ IBU
Barwa: 12-30 EBC
Aromat:
Owocowe aromaty nowofalowych chmieli (przede wszystkim owoce pestkowe, tropikalne i cytrusowe, ale możliwe także białych owoców, kokosa lub nafty) na poziomie od średnio wysokiego do wysokiego. Nuty trawiaste są niewłaściwe. Owocowość ponadto uzupełniona i zbalansowana estrami owocowymi (raczej w kierunku aromatu brzoskwiń, moreli, cytrusów niż czerwonych owoców) na poziomie od średnio niskiego do średniego. Słodowość o charakterze biszkoptów, herbatników na poziomie od średnio niskiego do średniego. Brak karmelowości i tostowości. Aromat maślany lub kwaśny jest niewłaściwy. Może wystąpić alkoholowość do poziomu średnio niskiego. Brak diacetylu.
Wygląd:
Piwo koloru złotego, czasami z odcieniem pomarańczowym, nawet do miedzianego. Mętne, często nieprzejrzyste, ale dopuszczalne są także wersje średnio zamglone. Nie powinno być błotniste. Średnio obfita, trwała piana o barwie białej, niekiedy lekko zabarwionej w kierunku beżu.
Smak:
Chmielowość jest wyczuwalna na poziomie od wysokiego do bardzo wysokiego i odzwierciedla cechy z aromatu (owoce tropikalne, pestkowe i cytrusowe, ale możliwe także białych owoców, kokosa, nafty). Słodowość na poziomie od średniego do średnio wysokiego poziomu o biszkoptowym, herbatnikowym charakterze, która kontruje chmielowość i wnosi lekką słodycz. Smaki tostowe lub karmelowe są wadą. Estry owocowe w kierunku aromatu brzoskwiń, moreli, cytrusów niż czerwonych owoców na poziomie od średnio niskiego do średniego. W mocnych interpretacjach stylu nie uniknie się smaku alkoholu, ten powinien być czysty, pozbawiony rozpuszczalnikowego charakteru i wyczuwalny w smaku na poziomie maksymalnie średnio niskim. Nigdy nie powinien być gorący lub dominujący. Finisz półwytrawny. Balans w kierunku chmielowości, estrowości i „soczystości”. Brak Diacetylu.
Goryczka:
Goryczka chmielowo-słodowa nisko-średnia do średniej. Możliwe zaleganie oraz lekka ostrość od dużej ilości chmielu.
Odczucie w ustach:
Pełnia średnia do średnio-wysokiej, jednak piwo powinno być gładkie, kremowe, sprawiające wrażenie „soczystości”. Pomimo swojej mocy ma być orzeźwiające i pijalne. Nagazowanie średnie do średniowysokiego. W mocniejszych wersjach dopuszczalny rozgrzewający efekt alkoholu do maksymalnie poziomu średnio niskiego, nie może przeszkadzać i dawać wrażenia gorąca. Duże ilości chmielu, szczególnie dodanego na zimno, mogą zaowocować znaczną ilością tanin w gotowym produkcie. Istotnym zadaniem piwowara jest zminimalizowanie tego ryzyka, gdyż uczucie ściągania na poziomie wyższym niż niski jest istotną wadą w piwach w tym stylu.
Ogólne wrażenie:
Mocniejsza interpretacja amerykańskiego India Pale Ale o intensywnym smaku i aromacie owoców, średniej pełni i gładkim odczuciu w ustach. Piwo najczęściej nieprzezroczyste lub mocno zamglone. Niższa goryczka w porównaniu np. do West Coast IPA, co powoduje dużą pijalność. Ponadto duża ilość chmielu dodanego na koniec gotowania oraz na cichą fermentację – najczęściej odmiany o tropikalnych i cytrusowych właściwościach, które nadają piwu „soczysty” charakter, z którego ten styl słynie.
Uwagi:
Styl ten wciąż ewoluuje, ale jest to styl bardziej gładki, zamglony, bardziej soczysty, amerykański IPA. W tym kontekście sformułowanie „soczyste” odnosi się do wizualnego wrażenia soku owocowego lub spożywania świeżych, w pełni dojrzałych owoców. Ważnym elementem New England Imperial IPA, pomimo mocy, jest jego pijalność. Mętność piwa pochodzi sowitego chmielenia i/lub niewielkiego dodatku słodów pszenicznych tudzież płatków owsianych. Nigdy z zawiesiny drożdżowej, z obecności skrobi lub innych technik.
Historia:
Nowoczesny rzemieślniczy styl piwa pochodzący z regionu Nowej Anglii w Stanach Zjednoczonych w wersji imperialnej. Piwo Heady Topper z browaru The Alchemist jest uważane za pierwowzór i inspirację dla wielu innych interpretacji, które zyskały na popularności na około 2010 roku. Jednak nieustannie ewoluuje w kierunku mniej goryczkowej wersji. Na potrzebę Warszawskiego Konkursu Piw Domowych powstał opis dla mocniejszej wersji New England IPA.
Surowce i technologia:
Jak współcześnie w wielu amerykańskich IPA wskazana spora ilość owsa lub pszenicy w zasypie i zdecydowanie mniej lub brak słodów karmelowych lub słodów specjalnych. Odmiany chmielu amerykańskie lub inne nowofalowe o dużej zawartości alfakwasów i olejków. Preferowane aromaty i smaki kojarzone z owocami tropikalnymi, pestkowymi lub cytrusowymi. Szczep drożdży produkujący niewiele estrów owocowych. Duża ilość chmielu dodanego podczas cichej fermentacji, aby podkreślić głębokość aromatu i smaku chmielu nad goryczą, a także aby zbalansować i ukryć alkoholową moc piwa. Biotransformacja olei chmielowych podczas fermentacji może nadać owocowego charakteru.
Przykłady komercyjne:
Browar PINTA / La Nebuleuse “Hazy Disco Lausanne”, “Hazy Disco Bucharest”, “Hazy Disco Saint Petersburg”, AleBrowar „New England DDH DIPA Centennial + Amarillo”, Browar Funky Fluid “Twice As Nice” I “Full Time”, Browar Piwne Podziemie “90 Miles To Cuba”