Foreign Extra Stout

Wyróżniki stylu:
Czarne, palone, umiarkowanie mocne i wytrawne, gorzkie angielskie piwo górnej fermentacji.

Historia:
Oryginalnie warzone w wysokich gęstościach na tropikalne rynki (od tego czasu znane jako „Tropical Stout”). Guinness Foreign Extra Stout jest produkowany od wczesnych lat dziewiętnastego wieku.

Aromat:
Średni do wysokiego aromat słodowy o palonym, kawowym charakterze. Inne dopuszczalne aromaty słodowe to czekolada, lukrecja, biszkopty, herbatniki. Estry o charakterze ciemnych owoców (wiśni, jagód, borówek, żurawiny lub podobnych) na poziomie średnio niskim do średniego, w mocniejszych wersjach mogą być na poziomie średnio wysokim, jednak nigdy nie powinny przysłaniać aromatów palonych. Aromaty chmielowe wyczuwalne na poziomie najwyżej średnio niskim i powinny mieć angielski charakter ziołowy, ziemisty lub kwiatowy. W mocniejszych wersjach mogą być wyczuwalne niskie do średnio niskich nuty szlachetnego alkoholu. Dopuszczalny diacetyl do maksymalnie niskiego poziomu. Aromaty siarkowe są wadą.

Wygląd:
Bardzo ciemno brązowe lub czarne. Może mieć brązowe lub rubinowe przebłyski i powinno być klarowne – jeśli da się to stwierdzić zważywszy barwę. Piana brązowa, obfita, zwarta, trwała, może oblepiać szkło.

Smak:
Dominują smaki palonego ziarna od średniego do wysokiego poziomu: kawa, lukrecja, czekolada. Podstawa słodowa powinna mieć klasyczny angielski herbatnikowy, biszkoptowy charakter i być wyczuwalna na poziomie średnio niskim do średniego. Estry o charakterze ciemnych owoców (wiśni, jagód, borówek, żurawiny lub podobnych) na poziomie średnio niskim do średniego. Chmiel powinien być wyczuwalny w tle, na poziomie niskim do średniego, o charakterze typowym dla odmian brytyjskich (ziołowy, ziemisty, kwiatowy). Diacetyl może występować maksymalnie do poziomu niskiego. Brak nut siarkowych. Mocniejsze wersje będą się charakteryzowały wyczuwalnym alkoholem. Ten powinien mieć szlachetny charakter i powinien występować w tle, nie zaburzając całości. Finisz półwytrawny, długi, o palonym i ewentualnie lekko alkoholowym charakterze. Palone ziarno może wnieść odrobinę kwasowości, ta powinna być na poziomie nie wyższym niż niski.

Goryczka:
Średnia do wysokiej, długa, ostra, ale nie paląca – nie może być nieprzyjemna. Pochodzić może z palonego ziarna, z chmielu a w mocniejszych wersjach także od alkoholu. Może zalegać i być wyczuwalna po przełknięciu.

Odczucie w ustach:
Pełnia średnia do wysokiej. Piwo powinno być aksamitne, kremowe, gładkie, wysoko odfermentowane, nie może być lepkie ani mdłe. Wysycenie średnie do średnio wysokiego. Mocniejsze wersje mogą być rozgrzewające, ale nigdy palące. Ze względu na duży udział palonego ziarna, stopień odfermentowania i ilość dodanego chmielu, piwo może być nieco ściągające, ale na poziomie wyższym niż niski powinno to być uznane za wadę.

Surowce i technologia:
Podstawa to brytyjski słód jasny. Ponadto niepoprawny jest dodatek zbóż i słodów nie używanych tradycyjnie do produkcji piwa na Wyspach, np. żyta, słodów czekoladowych, karmelowych (choć dopuszczalny jest niewielki dodatek słodów typu crystal). Duża ilość palonego ziarna jęczmienia. Dodatek owsa może zwiększyć kremowość piwa, powinno się jednak uważać, by nie przekazał on zbyt dużo smaku do wyrobu. Angielskie chmiele. Brytyjskie drożdże o wysokim stopniu odfermentowania i kłaczkowania oraz średniej produkcji estrów.

Przykłady komercyjne:

O’haras/PINTA Lublin to Dublin, Revolta FES, Coopers Best Extra Stout, Guinness Foreign Extra Stout, The Kernel Export Stout, Ridgeway Foreign Export Stout, Southwark Old Stout