Autor: Dorota Chrapek

opis pochodzi z Kompendium Piwa Viking Malt

Parametry:
Ekstrakt początkowy: 12-13,5°Blg
Ekstrakt końcowy: 2,5-3,5°Blg
Zawartość alkoholu: 4,8-5,5% obj.
Goryczka: 20-30 IBU
Barwa: 16-28°EBC

Lekkie, codzienne piwo wywodzące się z rejonu Antwerpii i Brabancji, cechujące się złożonym aromatem słodowym uzupełnionym akcentami przyprawowymi i owocowymi.

Wyróżniki stylu:
Belgian pale ale różni się od angielskiego pale ale bardziej złożonym charakterem słodowym. Cechy owocowe i przyprawowe mają w tych piwach odmienny charakter. Od belgian blond ale odróżnia go ciemniejsza barwa oraz odmienny smak i aromat słodowy z akcentem położonym bardziej na nuty karmelowe i tostowe.

Historia:
Korzeni stylu należy szukać w XVI i XVII-wiecznych browarach Antwerpii i Brabancji, gdzie warzono dość lekkie, codzienne piwa górnej fermentacji. W XIX w. zaczęły być wypierane przez coraz bardziej popularne jasne lagery. Aby sprostać nowej modzie belgijscy piwowarzy sięgnęli po jasny słód oraz niemieckie, angielskie i czeskie odmiany chmielu. Codzienne piwa zmieniły przede wszystkim wygląd, upodabniając się coraz bardziej do pilznerów. Pozostał jednak charakter estrowo-przyprawowy, pochodzący od użycia specyficznych szczepów drożdży.

Aromat:
Aromat słodowy na średnim poziomie, może on mieć cechy tostowe, biszkoptowe, ciasteczkowe, karmelowe, orzechowe i/lub miodowe. Współgra z nutami owocowymi o charakterze głównie gruszek i pomarańczy o średniej intensywności. Na drugim planie pojawiają się aromaty chmielowe – przyprawowe, ziołowe, kwiatowe, na poziomie niskim do średniego, opcjonalnie uzupełnione pochodzącymi z procesu fermentacji nutami przyprawowymi, pieprzowymi, które jeśli występują są na niskim poziomie. Balans w aromacie przesunięty jest w kierunku nut słodowych i owocowych.
Wygląd:
Barwa od ciemnozłotej do miedzianej. Klarowność bardzo dobra. Piana biała, wysoka, gęsta, śrdnio trwała.
Smak:
Na pierwszym planie, podobnie jak w zapachu, nuty o średniej do średniowysokiej intensywności pochodzące od słodu – tostowe, biszkoptowe, orzechowe, karmelowe i/lub miodowe. Owocowość na podobnym poziomie co słodowość, o pomarańczowym lub gruszkowym charakterze. Pochodzące od chmielu posmaki przyprawowe, kwiatowe, ziołowe na poziomie niskim do średnioniskiego, opcjonalnie mogą być wzmocnione pieprzowymi fenolami pochodzącymi z procesu fermentacji, które jeśli występują, są na niskim poziomie. Goryczka średnioniska do średniowysokiej. Słodowość i owocowość lepiej wyczuwalna na początku, finisz jest bardziej chmielowy i wytrawny. Piwo dobrze zbalansowane, żaden element się nie wybija.
Goryczka:
Goryczka chmielowa na poziomie od średnioniskiej do średniowysokiej, może być wzmocniona niewielką ilością pieprzowych fenoli.
Odczucie w ustach:
Wysycenie średnie do średniowysokiego. Treściwość średnioniska do średniej. Rozgrzewanie alkoholowe nie występuje lub jest na bardzo niskim poziomie.
Surowce i technologia:
Podstawę zasypu stanowi słód pilzneński lub pale ale, z dodatkiem ciemniejszych słodów podstawowych tj. wiedeńskiego i/lub monachijskiego oraz ewentualnie niewielkich ilości słodów karmelowych i cookie. Powszechnie stosowane są angielskie, słoweńskie i czeskie odmiany chmielu o niskiej zawartości alfa kwasów, takie jak East Kent Goldings, Fuggles, Styrian Goldings, Saaz, Northern Brewer. Kiedyś używane były wyleżakowane chmiele, podobnie jak do lambików, teraz raczej nie jest to już praktykowane. Drożdże – dedykowane do piw belgijskich szczepy produkujące średnią ilość owocowych estrów i przyprawowych fenoli. Zwykle nie stosuje się przypraw, a jeśli już, to bardzo małe ilości jedynie dla podkreślenia typowych owocowo-korzennych aromatów. Cukier też nie jest powszechnie stosowany, gdyż ani wysoka gęstość początkowa, ani wysokie odfermentowanie, nie jest pożądane.
Przykłady komercyjne:
De Koninck „De Koninck”, Palm „Palm Speciale”, Jan Olbracht „Piotrek z Bagien”