Belgian Golden Strong Ale
Podstawowe parametry:
Ekstrakt początkowy: 17-23°Blg
Ekstrakt końcowy: 1,3-4,5°Blg
Zawartość alkoholu: 7,5-10,5% obj.
Goryczka: 22-35 IBU
Barwa: 6-12°EBC
Wygląd:
Barwa piwa jasno słomkowa do złotej. Klarowne. Piana biała, wysoka, bardzo obfita, trwała, zwięzła, pozostawiająca na szkle wyraźne ślady.
Aromat:
Balans w kierunku estrów owocowych. Aromat złożony, z wysuwającymi się na pierwszy plan estrami owocowymi o natężeniu od średniego do wysokiego. Pochodzą one z procesu fermentacji o charakterze czerwonych jabłek, gruszek, brzoskwiń, moreli, agrestu, mirabelek, pomarańczy, winogron. Przyprawowość jest obecna na poziomie niskim do średnio niskiego i ma charakter pieprzu, kolendry, gałki muszkatołowej. Aromat chmielu powinien mieć natężenie od niskiego do średniego zazwyczaj o kwiatowym, czasami ziołowym profilu. Całość bukietu dopełnia słodowość biszkoptowa i zbożowa na poziomie od niskiego do średnio niskiego. Perfumowe, likierowe nuty alkoholowe, mogą występować na poziomie od niskiego do średnio niskiego. Ostry, fuzlowy, gryzący lub rozpuszczalnikowy aromat alkoholowy stanowi wadę.
Smak:
Zblanasowany, w którym słodowa słodycz kontrowana jest przez chmielową goryczkę. Na pierwszym planie estry owocowe na poziomie od średniego do wysokiego o charakterze czerwonych jabłek, gruszek, brzoskwiń, moreli, agrestu, mirabelek, pomarańczy, winogron. Na drugim planie słodowość na poziomie średnio niskim do średniego o charakterze biszkoptów i zbożowości. Niskie do średnio niskich pieprzowe fenole. Łagodna perfumowa, likierowa alkoholowość na poziomie niskim do średnio niskiego, nie może być nigdy fuzlowa.. Posmak długi, chmielowo-słodowy. Finisz wytrawny.
Goryczka:
Średnia do średnio wysokiej, chmielowa i średniej długości, uzupełniona goryczką pochodzącą od alkoholu i fenoli. Może być lekko ściągająca.
Odczucie w ustach:
Nagazowanie wysokie. Piwo musujące. Treściwość niska do średniej, piwo sprawia wrażenie lekkiego mimo swej mocy. Dopuszczalne lekkie ściąganie alkoholowe i rozgrzewanie maksymalnie do poziomu średnio niskiego.
Komentarz:
Bardzo jasne, mocne ale o wyraźnym estrowym aromacie. BGSA przypomina tripla, ale ma jaśniejszą barwę, jest bardziej wytrawne i mniej treściwe. Najczęściej charakter chmielowy i estrowy jest też lepiej wyeksponowany, a fenolowy mniej intensywny. Od Belgian Blond Ale odróżnia go większa moc, jaśniejszy kolor, większa wytrawność oraz goryczka.
Belgian Golden Strong Ale nazywane są “piwami szatańskimi”. Są zdradliwe, gdyż w wyglądzie przypominają pilznery, a w smaku – mimo swej mocy – są lekkie, a alkohol jest dobrze ukryty. Mają bardzo jasną barwę i piękną, trwałą, białą pianę. W aromacie dominuje zapach owoców i chmielu.
Surowce i technologia:
Zasyp jest prosty i zazwyczaj składa się w pełni z jasnego słodu pilzneńskiego. Obowiązkowym dodatkiem jest glukoza lub biały cukier w ilości minimum 10-20% surowców fermentujących. Najczęściej wykorzystywane są aromatyczne odmiany europejskie chmielu tj. Saaz, Styrian Goldings, East Kent Goldings, Fuggles, Hallertauer Mittelfruh. Przyprawy, jeśli są dodawane, nie powinny zdominować profilu piwa, nie powinny się wybijać. Dobór drożdży i właściwe przeprowadzenie procesu fermentacji i leżakowania piwa są kluczowe dla jego jakości. Fermentacja prowadzona jest belgijskimi szczepami drożdży cechującymi się dużą tolerancją na wysokie stężenie alkoholu, wysoką produkcją estrów owocowych i umiarkowaną produkcją przyprawowych fenoli. Kluczowe jest schłodzenie piwa po fermentacji i leżakowanie w niskiej temperaturze. Podczas całego procesu należy unikać tlenu, oksydacja ma bowiem bardzo niekorzystny wpływ na ten styl. Piwo powinno sprawiać wrażenie świeżego, orzeźwiającego, więc warto zwrócić dużą uwagę na właściwe warunki przechowywania.
Historia:
Historia stylu nie jest zbyt długa. Belgian golden strong ale powstał w browarze Moortgat, położonym w miejscowości Breendonk, w pobliżu Brukseli. Początkowo warzono tam tradycyjne ciemne belgijskie ale. W 1918 roku, aby uczcić zakończenie I Wojny Światowej, uwarzono piwo o nazwie Victory Ale. Jego receptura przeszła wiele modyfikacji, zmieniono drożdże na szczep produkujący duże ilości owocowych estrów, zwiększono moc piwa oraz zmieniono nazwę na Duvel od flamandzkiego słowa duivel oznaczającego diabła. Największe zmiany w recepturze przypadają jednak na lata 60. XX w., użyto wówczas do produkcji bardzo jasnego słodu i uzyskano tak pożądaną jasną barwę. Do produkcji została użyta glukoza, która dodatkowo rozjaśniła barwę i sprawiła, że piwo było lepiej odfermentowane. Dodatkowo wprowadzono szereg zmian w technologii produkcji m.in. leżakowanie w temperaturze bliskiej 0℃. Dzięki tym zabiegom piwo w wyglądzie upodobniło się do zalewających Belgię w tamtym czasie pilznerów, jednak zachowało swój odrębny, niepowtarzalny charakter.
Przykłady komercyjne:
“Duvel” Duvel Moortgat, “La Chouffe” d’Achouffe , “Delirium Tremens” Huyghe.
——
2023-10-17: Mateusz Puślecki – opracowanie na podstawie opisu stylu Belgian Golden Strong Ale autorstwa Doroty Chrapek z kompendiumpiwa.pl
2023-10-30: Kacper Jasica, Łukasz Wróblewski – recenzja