American Barleywine

Typowa amerykańska interpretacja angielskiego barley wine, gdzie zastosowano wyższą goryczką i bardziej chmielowy charakter z typowymi dla amerykańskich chmieli aromatami.

Wyróżniki stylu:
Bardzo mocne, rozgrzewające, gęste, wysoko chmielone, intensywnie słodowe, amerykańskie piwo górnej fermentacji. Od angielskiego barley wine odróżnia je akcent położony na chmielowy charakter. Od double IPA różni się wyższą gęstością i niższą wytrawnością oraz intensywniejszą, bogatszą słodowością.

Historia:
Pierwszym amerykańskim barleywine był Old Foghorn z browaru Anchor, uwarzony po raz pierwszy w roku 1975, jednak to browar Sierra Nevada ze swoim piwem Bigfoot z 1983 r. wyznaczył standard dla typowo amerykańskiej, mocno chmielonej wersji stylu. Browar Anchor użył nazwy barleywine zamiast angielskiej wersji barley wine z obawy przed nadgorliwymi urzędnikami, którzy mogliby potraktować trunek jak wino. Do tej pory amerykańska nazwa stylu pisana jest najczęściej łącznie a angielska oddzielnie.

Aromat:
Wysoki aromat chmielowy, o żywicznym, owocowym lub cytrusowym, nowofalowym charakterze, ewentualnie uzupełniony o aromaty chmieli angielskich, rzadziej kontynentalnych. Wysoka słodowość o charakterze chlebowym, słodkim, lekko karmelowym, bardziej neutralnym, mniej złożonym niż w angielskiej wersji stylu. Estry o lekko jabłkowym lub gruszkowym charakterze na poziomie średnioniskim do średniego. Niedopuszczalne są intensywnie bananowe aromaty. Alkohol powinien być wyczuwalny, ale na poziomie najwyżej średnim i mieć charakter kojarzący się z winem lub brandy. Piwo zdominowane jest przez słód i chmiel, które powinny być dobrze zbalansowane, estry i alkohol stanowią tło dla tych aromatów. Diacetyl i aromaty siarkowe są wadą. Dopuszczalny najwyżej niski poziom aromatów wynikających z utlenienia piwa, które nie powinny mieć charakteru kartonowego, a zbliżony do sherry lub miodu.

Wygląd:
Barwa od złotopomarańczowej do miedzianej, objawem wysokiej gęstości może być mocniejsze załamanie światła na próbce piwa, a wysoka lepkość po tym, jak piwo klei się do szkła po zamieszaniu. Piwo może charakteryzować się lekkim zmętnieniem, szczególnie kiedy jest zimne i dopóki zjawisko to jest na niskim poziomie, nie jest uważane za wadę. Piana biała do beżowej, średnio obfita, nie musi być trwała.

Smak:
Wysoki smak słodowy, o chlebowym, lekko karmelowym charakterze, zbalansowany wysokim poziomem cytrusowych, żywicznych lub owocowych chmieli. Smak może być wzbogacony chmielami o innej charakterystyce aromatycznej, ale powyższe cechy powinny dominować profil. Estry na poziomie średnioniskim do średniego o lekko jabłkowym albo gruszkowym charakterze. Alkohol na poziomie średnioniskim do średniego, dobrze zintegrowany z innymi smakami, powinien mieć likierowy lub czysty charakter, nigdy fuzlowy lub rozpuszczalnikowy. Z początku piwo może wydawać się słodkie, na co wpływ ma zarówno wysoka słodowość, jak i alkohol. Finisz powinien być jednak półwytrawny, a resztkowa słodycz zbalansowana goryczką. Posmak powinien się długo utrzymywać w ustach i mieć charakter zbliżony do szlachetnych alkoholi, ale z chmielowym, żywicznym tłem. Piwo może być najwyżej nisko utlenione, ale wszelkie miodowe, papierowe lub winne nuty, które się z tym wiążą powinny być ukryte przez wysokie nachmielenie. Niedopuszczalne są nuty siarkowe i diacetyl, a także nuty palone.

Goryczka:
Średniowysoka do wysokiej, chmielowo-alkoholowa. Powinna dominować nad słodyczą pomimo jej intensywności. Może zalegać, ale nie może być szorstka.

Odczucie w ustach:
Gęste, lepkie piwo, przeznaczone raczej do powolnej degustacji niż do szybkiego spożycia. Wyraźnie rozgrzewające. Tekstura gładka, jedyna szorstkość i wysuszający charakter mogą wynikać z wysokiego poziomu alkoholu, nigdy z tanin. Pomimo swojej pełni nigdy nie powinno sprawiać wrażenia niedofermentowanego. Wysycenie średnioniskie do średniego.

Surowce i technologia:
Głównie słód pale ale, z dodatkiem słodów karmelowych. Nie powinno się używać ciemniejszych słodów (czekoladowych, brown, coffee itd.) ani palonego ziarna, barwa powinna wynikać z długiego gotowania. Chmiele amerykańskie z ewentualnym dodatkiem innych odmian. Najczęściej zacierane jednotemperaturowo w środkowym przedziale temperatur scukrzania. Fermentowane w średnich temperaturach dla górnej fermentacji przy użyciu drożdży amerykańskich o wysokim poziomie odfermentowania. W przypadku MPPD 2023 w tej kategorii niedozwolone jest leżakowanie piwa w beczce lub z drewnem po mocniejszym alkoholu.

Przykłady komercyjne:
Anchor „Old Foghorn”, Sierra Nevada „Bigfoot”, PINTA „American Barleywine” Grand Prix, AleBrowar „Hard Bride”, Doctor Brew „Barley Wine”