Aromat: Umiarkowany do wysokiego aromat chmielowy, zwykle o charakterze owoców tropikalnych, owoców pestkowych ( brzoskwinie, morele, nektarynki ), cytrusów lub sosnowym, typowy dla amerykańskich lub innych nowofalowych odmian chmielu. Aromaty kwiatowe i przyprawowe, pochodzące z europejskich odmian chmielu mogą być również obecne. Aromaty trawiaste powstałe w wyniku chmielenia na zimno mogą być obecne. Delikatne, słodko-ziarniste aromaty słodowe. Karmelowość niska lub brak. Poziom estrów owocowych od umiarkowanego do wysokiego i może zawierać aromaty bananów, gruszek oraz jabłek. Lekki poziom fenolowości ( goździki ) może być wyczuwalny. Czasem mogą być obecne aromaty belgijskiego cukru kandyzowanego.
Wygląd: Barwa od jasno złotej do bursztynowej. Piana koloru złamanej bieli, średniej do wysokiej, trwała. Klarowność od przejrzystej do dość mglistej w piwach chmielonych na zimno.
Smak: Smak początkowo powinien być umiarkowanie przyprawowy i estrowy ( w związku z użyciem belgijskich szczepów drożdży ). Goździkowe, jak i pieprzne nuty są powszechne. Nuty bananów, gruszek oraz jabłek są również typowe. Intensywność smaku chmielowego od umiarkowanej do wysokiej i i może odzwierciedlać charakter owoców tropikalnych, owoców pestkowych, melona, cytrusów lub sosnowy ( pochodzące z odmian amerykańskich, australijskich i innych nowofalowych ), ale także może zawierać nuty kwiatowe i przyprawowe pochodzące ze szlachetnych odmian europejskich ( np. Saaz ). Smak słodowy jest lekki i powinien mieć charakter słodko-ziarnisty, czasami może zawierać niewielki poziom posmaków tostowych lub karmelowych, jednakże nie są one wymagane. Goryczka jest wysoka i jej odczucie może być wzmocnione przyprawowością pochodzącą od drożdży. Finisz wytrawny do średnio wytrawnego, chociaż niektóre przykłady mają niewielką słodycz zmieszaną z pozostającą goryczką.
Tekstura: Pełnia od lekkiej do średniej, w zależności od poziomu nasycenia dwutlenkiem węgla i użytych dodatków. Nagazowanie od średniego do wysokiego. Mocniejsze wersje mogą mieć charakter rozgrzewający choć nie powinien być on zbyt wyeksponowany.
Ogólne wrażenie: IPA z owocowym i przyprawowym charakterem pochodzącym od belgijskich drożdży. Belgijskie przykłady zwykle są jaśniejsze i bardziej odfermentowane, podobne do klasztornego Tripla, ale warzonego z większą ilością chmielu. Belgijskie IPA powinno mieć bardziej złożony profil smakowy i może być mocniejsze niż typowe India Pale Ale.
Komentarz: Wybór szczepu drożdży i odmian chmielu jest kluczowy dla piwa, ponieważ wiele z nich nie pasuje do siebie nawzajem i efektem mogą być kolizje smakowe.
Historia: Stosunkowo nowy styl, zaczął pojawiać się w pierwszej dekadzie po 2000 roku. Piwowarzy domowi oraz małe browary po prostu zastępowały w swoich recepturach na amerykańskie IPA zwykłe drożdże drożdżami belgijskimi. Natomiast browary belgijskie zaczęły dodawać więcej chmielu do swoich Pale Ale oraz Tripli.
Surowce: Belgijskie szczepy drożdży tradycyjnie używane do fermentacji klasztornego Tripel lub Golden Strong Ale. Amerykańskie przykłady najczęściej wykorzystują amerykańskie lub inne nowofalowe odmiany chmielu, natomiast w wersjach belgijskich częściej stosuje się europejskie odmiany chmielu i tylko jeden rodzaju słodu – słód jasny.
Podsumowanie: Skrzyżowanie amerykańskiego IPA lub Imperial IPA z Belgian Goldeng Strong Ale lub klasztornym Triplem. Ten styl może mieć wyraźniejszy charakter przyprawowy, owocowych estrów, a także być mocniejszy i bardziej wytrawny w porównaniu do American IPA.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 1.058 – 1.080 SG ( 14 – 20 Plato ).
Goryczka: 50 – 100 IBU.
Ekstrakt końcowy: 1.008 – 1.016 SG ( 2 – 4 Plato ).
Barwa: 5 – 15 SRM ( 9 – 30 EBC ).
Zawartość alkoholu (vol.): 6.2 – 9.5 %.
Przykłady komercyjne amerykańskie: Brewery Vivant Triomphe, Stone Cali-Belgique, Epic Brainless IPA, Green Flash Le Freak, Lagunitas Little Sumpin’ Wild.
Przykłady komercyjne belgijskie: Houblon Chouffe, Urthel Hop It.