Ogólne wrażenia: Ciemne, nisko ekstraktywne, słodowe brytyjskie ale, z łatwością nadające się do picia w większych ilościach. Orzeźwiające i aromatyczne, z szerokim zakresem ciemnego słodu lub przejawem ciemnego cukru.
Aromat: Niski do umiarkowanego aromat słodowy, może zawierać owocowość. Słodowy charakter może się przejawiać w szerokim zakresie i może obejmować karmel, toffi, ziarnistość, tostowość, orzechy, czekoladę lub delikatną paloność. Aromat chmielowy niewielki lub całkowity brak. Poziom diacetylu bardzo niski do całkowitego braku.
Wygląd: Miedziany do ciemnego brązu lub machoniu. Istnieje kilka jaśniejszych wersji (umiarkowany bursztyn do jasnego brązu). Generalnie klarowne, chociaż tradycyjnie jest niefiltrowane. Piana niska do umiarkowanej, od białawej do jasno brązowej, może mieć słabą trwałość.
Smak: Generalnie piwo słodowe, chociaż może mieć bardzo szeroki zakres smaków pochodzących od słodów i drożdży (np. słodowy, słodki, karmelowy, toffi, orzechowy, czekoladowy, kawowy, tostowy, owocowy, lukrecjowy, śliwowy, rodzynkowy). Finisz może być słodki lub wytrawny. Wersje z ciemniejszymi słodami mogą mieć wytrawny, tostowy finisz. Goryczka niska do umiarkowanej, wystarczająca, żeby zapewnić balans ale nie na tyle mocna, żeby przykryć słodowość. Estry owocowe od umiarkowanych do żadnych. Dwuacetyl i smaki chmielowe od niskich do żadnych.
Tekstura: Ciało niskie do umiarkowanego. Wysycenie ogólnie niskie do nisko-umiarkowanego. Palone wersje mogą być lekko ściągające. Słodsze wersje mogą się wydawać bardziej pełne niż to wynika z ekstraktu.
Komentarz: Większośc to nisko ekstraktywne, sesyjne piwa w okolicach 3,2% alkoholu, chociaż niektóre wersje mogą być robione mocniejsze (4%+) na eksport, festiwale, sezonowe lub na specjalne okazje. Zazwyczaj serwowane z cask’ów, lekkie sesyjne wersje w butelkach zazwyczaj nie znoszą dobrze transportu. Możliwy jest szeroki zakres interpretacji. Istnieją jasne wersje, ale są jeszcze rzadsze niż ciemne mildy. Ten opis dotyczy tylko współczesnych, ciemnych wersji.
Historia: Historycznie, mild był prostym, młodym piwem i termin ten może być stosowany jako przymiotnik w celu odróżnienia od dojrzałych lub bardziej chmielowych piw. Współczesne mildy mają swoje korzenie w słabszych ale typu X z XIX wieku, a ciemniejsze wersje pojawiły się nie wcześniej niż w XX wieku. W dzisiejszym użyciu, termin ten oznacza piwo mniej alkoholowe i z mniejszą goryczką niż w bitterach. Ten opis stylu dotyczy współczesnych brytyjskich wersji. W dzisiejszych czasach termin ‘mild’ jest nieco mniej popularny wśród konsumentów i wiele browarów przestało go używać. Określenie to jest coraz rzadsze. Nie ma historycznego połączenia lub związku pomiędzy mildem a porterem.
Porównanie stylów: Niektóre wersje mogą przypominać nisko ekstraktywne angielskie portery. Znacznie mniej słodkie niż London Brown Ale.
Surowce: Brytyjskie słody pale (przeważnie dość dekstrynowe), słód crystal, ciemne słody lub dodatek ciemnego cukru, może również zawierać dodatki takie jak płatki kukurydziane i może być barwione karmelem piwowarskim. Charakterystyczne brytyjskie odmiany drożdży. Każda odmiana chmielu, ponieważ charakter chmielowy jest wygłuszony i rzadko zauważalny.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 7,5 – 9,5 Plato (1.030 – 1.038 SG)
Goryczka: 10 – 25 IBU
Ekstrakt końcowy: 2 – 3,25 Plato (1.008 – 1.013 SG)
Barwa: 12 – 25 SRM (24 – 50 EBC)
Zawartość alkoholu (vol.): 3.0 – 3.8%
Komercyjne przykłady: Banks’s Mild, Cain’s Dark Mild, Highgate Dark Mild, Brain’s Dark, Moorhouse Black Cat, Rudgate Ruby Mild, Theakston Traditional Mild